پدرش (امام رضا) را به قتل رساند و شيعيان در حيرت و سرگردانى فرورفتند و در ميان مردم اختلاف نظر پديد آمد و سنّ ابوجعفر را كم شمردند و شيعيان در ساير شهرها متحير شدند».[1]

به همين جهت، شيعيان اجتماعاتى تشكيل دادند و ديدارهايى با امام جوادبه عمل آوردند و به منظور آزمايش وحصول اطمينان از اين كه او داراى علم امامت است، پرسش هايى را مطرح كردند و هنگامى كه پاسخ هاى قاطع و روشن و قانع كننده دريافت كردند، آرامش و اطمينان يافتند.

مـورخـان در ايـن زمـينه مى نويسند: چون امام رضا(عليه السلام) درسال دويست و دو رحلت نمود، سنّ ابوجعفر نزديك به هفت سال بود، از اين رو در بغداد و ساير شهرها در بين مردم اختلاف نظر پديد آمد. «ريّان بن صلت»، «صفـوان بـن يحـيى»، «محمـد بـن حكـيم»، «عبـدالرحـمن بـن حجـاج» و «يونـس بـن عبدالرحمـن»، با گروهى از بزرگان و معتمدين شيعه، در خانه «عبدالرحمن بن حجاج»، در يكى از محله هاى بغداد به نام «بركه زلزل»[2] گرد آمدند و در سوك امام به گريه و اندوه پرداختند... يونس به آنان گفت: دست از گريه و زارى برداريد، (بايد ديد) امر امامت را چه كسى عهده دار مى گردد؟ و تا اين كودك (ابوجعفر) بزرگ شود، مسائل خود را از چه كسى بايد بپرسيم؟!

در اين هنگام «ريـّان بـن صلـت» برخاست و گلوى او را گرفـت و فشرد و در حالى كه به سر و صورت او مى زد، با خشـم گفت: تو نزد ما تظاهر به ايمان