به نبوت برگزيده شده است، مى فرمايد: «ما فرمان نبوت را در كودكى به او داديم».[1]

بعضى از مفسران كلمه «حكم» را در آيه بالا به معناى هوش و درايت گرفته اند و بعضى گفته اند: مقصود از اين كلمه، «نبوت» است. مؤيد اين نظريه رواياتى است كه در كتاب «اصول كافى» نقل شده است، از آن جمله، روايتى از امام پنجم وارد شده است كه حضرت طى آن با تعبير «حكم» در آيه مزبور، به «نبوت» حضرت يحيى در خُردسالى استشهاد مى كند و مى فرمايد: پس از درگذشت زكريا، فرزند او يحيى كتاب و حكمت را از او به ارث برد و اين همان است كه خداوند درقرآن مى فرمايد: «يا يَحْيى خُذِ الْكِتابَ بِقُوَّة وَ آتَيْناهُ الْحُكْمَ صَبِيّاً»: «اى يحيى كتاب (آسمانى) را با نيرومندى بگير، و ما فرمان نبوت را در كودكى به او داديم». (2)

2. با اين كه براى آغاز تكلم وسخن گفتن كودك معمولاً زمانى حدود دوازده ماه لازم است، ولى مى دانيم كه حضرت عيسى(عليه السلام) درهمان روزهاى نخستين تولد، زبان به سخن گشود و از مادر خود (كه به قدرت الهى بدون ازدواج باردار شده و نوزادى به دنيا آورده بود و به اين جهت مورد تهمت و اهانت قرار گرفته بود)، به شدت دفاع كرد و ياوه هاى معاندين را با منطق و دليل رد كرد، در صورتى كه اين گونه سخن گفتن و با اين محتوا، در شأن انسان هاى بزرگ سال است. قرآن مجيد گفتار او را چنين نقل مى كند:

(عيسى) گفت: «بى شك من بنده خدايم، به من كتاب (آسمانى= انجيل) عطا فرموده و مرا در هرجا كه باشم، وجودى پربركت قرار داده است، و مرا تا آن زمان كه زنده ام به نماز و زكات توصيه فرموده و (نيز مرا) به نيكى درحق مادرم سفارش كرده و جبار و شقى قرار نداده است».[2]