در يمن، ابراهيم بن موسى بن جعفر بر خليفه شوريد.

در مدينه، محمد بن سليمان بن داود بن حسن قيام كرد.

در واسـط كـه بخـش عمـده مردم آن مايـل بـه عثمانيان بودند، قيام جعفر بن زيد بن على، و نيز حسين بن ابراهيم بن حسن بن على، رخ داد.

در مدائن، محمد بن اسماعيل بن محمد قيام كرد.

خلاصه، سرزمينى نبود كه در آن يكى از علويان، به ابتكار خود يا به تقاضاى مردم، اقدامى به شورش برضد عباسيان نكرده باشد; حتى كار به جايى كشيده شده بود كه اهالى بين النهرين و شام كه به تفاهم با امويان و آل مروان شهرت داشتند، به محمد بن محمد علوى، همكار و همرزم ابوالسرايا، گرويده ضمن نامه اى به وى نوشتند كه در انتظار پيكش نشسته اند تا فرمان او را ابلاغ كند![1]

راه حل چند بُعدى

چنان كه قبلاً اشاره شد، مأمون براى حل مشكلاتى كه شمرديم، راه حل چندبعدى در نظر گرفت. او دريافته بود كه براى رهايى از اين ورطه، بايد چند كار را انجام دهد:

1 . فرو نشاندن شورش هاى علويان.

2 . گرفتن اعتراف از علويان مبنى بر اين كه حكومت عباسيان حكومتى مشروع است.

3 . از بين بردن محبوبيت و احترامى كه علويان در ميان مردم از آن برخوردار بودند.

4 . كسب اعتماد و مهر اعراب نسبت به خويش.

5 . دوام تاييد و مشروع شمرده شدن حكومت وى از طرف اهالى خراسان و تمام ايرانيان.