فراوان به ويژه فداكارى هاى بزرگ آن حضرت در جبهه هاى جنگ است. پيامبر اسلام پس از هجرت به مدينه، بيست و هفت «غزوه»[1] با مشركان و يهود و شورشيان داشت كه على(عليه السلام)در بيست و شش غزوه از اين غزوات شركت داشت و فقط در غزوه «تبوك» به علت حساسيّت شرائط كه بيم آن مى رفت منافقان در غياب پيامبر در مركز حكومت اسلامى دست به توطئه بزنند، به دستور پيامبر(صلى الله عليه وآله)در مدينه ماند. از آن جا كه بررسى همه اين غزوات از حدّ گنجايش اين كتاب بيرون است، ما براى نمونه تنها نقش على(عليه السلام) را در چهار جهاد بزرگ در زمان پيامبر(صلى الله عليه وآله)ذيلاً منعكس مى كنيم:

الف. در جنگ بـدر

مى دانيم كه جنگ بدر نخستين جنگ تمام عيار ميان مسلمانان و مشركان بود و به همين دليل نخستين آزمايش نظامى بين طرفين به شمار مى رفت و از اين نظر پيروزى هريك از طرفين در اين جنگ بسيار مهم بـود.

اين جنگ در سال دوم هجرت رخ داد. پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) در اين سال آگاهى يافت كه كاروان بازرگانى قريش به سرپرستى ابوسفيان، دشمن ديرينه اسلام، از شام عازم بازگشت به مكّه است، و چون مسير كاروان از نزديكى هاى مدينه رد مى شد، پيامبر اسلام با 313 نفر از مهاجران و انصار به منظور ضبط كاروان به سوى منطقه بدر كه مسير طبيعى كاروان بود، حركت كرد.

هدف پيامبر از اين حركت، آن بود كه قريش بدانند خط بازرگانى آن ها در دسترس نيروهاى اسلام قرار دارد و اگر آن ها از نشر و تبليغ اسلام و آزادى مسلمانان جلوگيرى كنند، شريان حيات اقتصادى آنان بهوسيله نيروهاى اسلام قطع خواهد شد.

از طرف ديگر ابوسفيان چون از حركت مسلمانان آگاهى يافت، با انتخاب