بغداد به شهادت رسيد.[1]

تلاش براى محو آثار جرم!

هارون و مزدوران او كه تصميم به قتل ناجوانمردانه پيشواى هفتم گرفته بودند، آگاه بودند كه چه جنايت بزرگى را مرتكب مى شوند، آنان به خوبى آگاه بودند كه فاجعه اى به اين عظمت، هرگز مخفى نمى ماند و مردم بالاخره پى به اصل قضيه خواهند برد و ممكن است اين مسأله اسباب دردسر گردد، از اين رو پس از مسموم كردن امام و ظرف دو سه روزى كه حضرت در آستانه شهادت قرار گرفته و از شدت درد به خود مى پيچيد، دست به كار شده مقدمات محو آثار اين جرم را فراهم كردند. از آن جمله بنا به نقل «ابن شهرآشوب»، «سندى» هشتاد نفر از رجال و شخصيت ها را جمع كرده به زندان برد تا از نزديك وضع زندان و حال امام را ببينند و گواهى بدهند كه امام در كمال رفاه! و آسايش به سر مى برد! و هيچ گونه آثار جراحت و زخمى در او وجود ندارد! لكن امام نقشه هاى آنان را نقش بر آب كرد و به آن گروه فرمود: به شما بگويم من بهوسيله نُه دانه خرما مسموم شده ام، فردا بدنم كبود مى شود و پس فردا از دنيا مى روم... .[2]

در هر حال، شهادت امام براى حكومت هارون پايان ماجرا نبود، بلكه آخرين پرده اين تراژدى، حكايت از آشفتگى و وحشت مزدوران هارون و تلاش مذبوحانه آنان براى از بين بردن آثار اين جنايت بزرگ مى كند، زيرا آنان پس از شهادت امام نيز براى پوشاندن آثار اين جنايت، گروهى از فقها و رجال دربارى بغداد را به عنوان گواهان عادل! به زندان برده گفتند: پيكر موسى بن