و نابودى درآوردند؟[1] در اين هنگام هارون غضبناك شد و با تندى با امام برخورد كرد.[2]

3. تحريم مراجعه به فقيهان دربارى

يكى از شورانگيـزتـرين بخش هـاى زنـدگى امامـان، بـرخـورد و مبـارزه آنـان با سررشته داران ناشايست فكر و فرهنگ در جامعـه اسلامى عصـر خويش يعنى فقهـا، محـدثان، مفسـران، قـراء و قضـات دربارى است. اينان كسانى بودند كه فكر و ذهن مـردم را به سود قدرت هاى جور جهت مى دادند و آنان را با وضعى كه خلفاى بنى اميـه و بنى عبـاس مى خواستنـد در جامعـه حاكـم باشـد، عـادت مى دادند و نسبت به آن وضع، مطيع و تسليم مى ساختند و زمينه فكرى و ذهنى را براى پذيـرش حكومت آنان فراهم مى كردند. چون خلفاى ستمگر و ضد اسلامى، براى آن كه بتواننـد بر مردمى كه معتقد به اسلام بودند حكومت كنند، چاره اى نداشتند جز اين كه اعتقاد قلبى مردم را نسبت به مشروعيت آن چه انجام مى دادند، جلب كنند، زيرا آن روزها هنـوز زمان زيادى از صدر اسلام نگذشته بود و ايمان قلبى مردم به اسلام، به قوت خود بـاقى بود. اگر مردم مى فهميدند كه بيعتى كه با آن ظالمان كرده اند بيعت درستى نيست و آنان شايسته خلافت رسول الله نيستند، بدون شك تسليم آنان نمى شدند. اگـر اين معنا را درباره همه مردم نيز نپذيريم، مسلماً در جامعه اسلامى آن روز افراد زيـادى بودند كه وضع غير اسلامى دستگاه خلفا را از روى ايمان قلبى تحمل مى كردند، يعنى تصور مى كردند كه وضع حاكم، وضع اسلامى است. به همين جهت بود كه خلفـاى ستمگر، براى مشروع جلوه دادن حكومت خويش، كوشش مى كردند كه