از اين نظر پيامبر نقشه سران قريش را با على در ميان گذاشت و فرمود: امشب در بستر من بخواب و آن پارچه سبزى را كه من هر شب بر روى خود مى كشيدم، بر روى خود بكش تا تصور كنند كه من در بستر خفته ام (مرا تعقيب نكنند).

على(عليه السلام) به اين ترتيب عمل كرد، مأموران قريش از سرِ شب خانه پيامبر را محاصره كردند و بامداد كه با شمشيرهاى برهنه به خانه هجوم بردند، على(عليه السلام)از بستر بلند شد. آنان كه نقشه خود را تا آن لحظه صددرصد دقيق و موفّق مى پنداشتند، با ديدن على سخت برآشفتند وبه او گفتند: محمّد كجاست؟ على فرمود: مگر او را به من سپرده بوديد كه از من مى خواهيد؟ كارى كرديد كه او ناچار شد خانه را ترك كند. در اين هنگام به سوى على(عليه السلام) يورش بردند و به نقل «طبرى» او را آزردند و آن گاه وى را به سوى مسجدالحرام كشيدند و پس از بازداشت مختصرى، او را آزاد ساختند و در سمت مدينه به تعقيب پيامبر پرداختند، در حالى كه پيامبر در غار «ثـور» پنهان شده بود.[1] قرآن مجيد اين فداكارى بزرگ على(عليه السلام) را در تاريخ جاودانگى بخشيده و طى آيه اى او را از كسانى معرفى مى كند كه در راه خـدا جان خود را فـدا مى كنند:

«بعضى از مردم ]همچون على در «ليلة المبيت» به هنگام خفتن در جايگاه پيامبر[ جان خود را براى كسب خشنودى خدا مى فروشند و خداوند نسبت به بندگانش مهربان است».[2]