است پس از بازگشت از سفر بدهند؟ گفتم: قرار است بعد از پايان سفر بدهند، امام فرمود: آيا دوست دارى آن ها تا انقضاى مدت كرايه و پس دادن شترانت، زنده بمانند؟ گفتم: آرى. فرمود: هر كس بخواهد آن ها زنده بمانند در صف آنان قرار مى گيرد و هر كس از آن ها باشد، داخل جهنم مى شود. صفوان مى گويد: پس از آن رفتم و تمامى شتران خود را فروختم. هارون خبردار شد مرا خواست و گفت شنيدم شترانت را فروخته اى؟ گفتم: آرى، گفت: چرا؟ گفتم: من پير شده ام، غلامان و خدمت كارانم هم آن گونه كه بايد، به اين كار رسيدگى نمى كنند. هارون گفت: هرگز، هرگز، مى دانم به اشاره چه كسى شترانت را فروخته اى. موسى بن جعفر تو را به اين كار واداشته است. گفتم مرا با موسى بن جعفر چه كار؟!، هارون گفت اين حرف ها را بگذار، به خدا سوگند اگر به خاطر صفا و محبت با تو نبود، تو را مى كشتم![1]

ب. مورد ديگرى كه بيانگر مبارزه منفى امام هفتم با حكومت ستمگر هارونى است منع و نكوهش «زياد بن ابى سلمه» (يكى ديگر از ياران پيشواى هفتم)، توسط آن حضرت از خدمت در دولت هارون است. زياد بن ابى سلمه مى گويد: خدمت امام هفتم موسى بن جعفر(عليه السلام) رسيدم، به من فرمود: اى زياد! براى حكومت كار مى كنى؟ گفتم: آرى. فرمود: چرا؟ گفتم من مردى هستم كه به قدرى به مردم نيكى كردم كه آن ها را عادت به اين احسان دادم و نمى توانم اين كار را ترك كنم. از طرفى خانواده ام را هم بايد سرپرستى كنم و پشتوانه اى هم ندارم. امام به من فرمود: اى زياد اگر از بالاى كوه بلندى بيفتم و قطعه قطعه شوم، پيش من محبوب تر از اين است كه براى اين ها كارى را به عهده گيرم يا پا روى فرش شان بگذارم (با آن ها رفت و آمد و همكارى كنم) مگر در يك صورت، گفتم: فدايت گردم، نمى دانم در چه صورتى. فرمود: مگر به خاطر رفع گرفتارى و اندوه از يك مؤمن، يا آزادى او از اسيرى، يا پرداخت دين او.