به «زوج صالح» مشهور بودند، به دنيا آمده و در خانواده فضيلت و تقوى و شهامت پرورش يافته بود.

پدر و دايى و جد و عموى مادرى و عده اى ديگر از خويشان و نزديكان او، بهوسيله «منصور دوانيقى» به شهادت رسيده بودند و اين خانواده بزرگ كه چندين نفر از مردان خود را در راه مبارزه با دشمنان اسلام قربانى داده بود، پيوسته در غم و اندوه عميقى فرو رفته بود.[1]

حسين كه در چنين خانواده اى پرورش يافته بود، هرگز خاطره شهادت پدر و بستگان خود را به دست دژخيمان «منصور» فراموش نمى كرد و يادآورى شهادت آنان، روح پرشـور و دليـر او را كه لبريز از احساسات ضد عباسى بود، سخت آزرده مى ساخت، ولى به علت نامساعد بودن اوضاع و شرائط، ناگزير از سكوت دردآلودى بود.

او كه قبلاً احساساتش جريحه دار شده بود، بيدادگرى هاى هادى عباسى و مخصوصاً حاكم مدينه، كاسه صبرش را لبريز نموده او را به سوى قيام بر ضدّ حكومت هادى پيش برد.

شكست نهضت

به محض آن كه حسين قيام كرد، عده زيادى از هاشيمان و مردم مدينه با او بيعت كرده با نيروهاى هادى به نبرد پرداختند و پس از آن كه طرف داران هادى را مجبور به عقب نشينى كردند، به فاصله چند روز، تجهيز قوا نموده به سوى مكه حركت كردند تا با استفاده از اجتماع مسلمانان در ايام حج، شهر مكه را پايگاه قرار داده، دامنه نهضت را توسعه بدهند.گزارش جنگ مدينه و حركت اين عده به سوى مكه، به اطلاع هـادى رسيد. هادى سپاهى را به جنگ آنان فرستاد. در سرزمين «فــخ» دو سپاه به هم رسيدند و جنگ سختى درگرفت. در جريان