خواست تمام بيت المال را ببرد، او را آزاد بگذارد! ابراهيم مى گويد: «وارد خزانه بيت المال شدم و فقط پنجاه هزار دينار برداشتم»!![1]

با چنين طرز رفتار و روش، پيدا بود كه او از عهده مسئوليت سنگين اداره امور جامعه اسلامى برنخواهد آمد، به همين دليل، در دوران خلافت او، كشور اسلامى كه در آغاز، نسبتاً آرام بود و همـه ايالات و استان ها به اصطلاح مطيع حكومت مركزى بودند، بر اثر رفتار زننده و اعمال زشت وى، دستخوش اضطراب و تشنج گرديد و از هر سو موج نارضايى عمومى پديدار گشت.

البته علل مختلفى موجب پيدايش اين وضع شد ولى عاملى كه بيش از هر چيز به نارضايى و خشم مردم دامن زد، سخت گيرى هادى نسبت به بنى هاشم و فرزندان على(عليه السلام) بود. او از آغاز خلافت، سادات و بنى هاشم را زير فشار طاقت فرسا گذاشت و حق آن ها را كه از زمان خلافت مهدى از بيت المال پرداخت مى شد، قطع كرد و با تعقيب مداوم آنان، رعب و وحشت شديدى درميان آنان به وجود آورد و دستور داد آنان را در مناطق مختلف بازداشت نموده روانه بغداد كردند.[2]

فاجعه خونين سرزمين فخّ

اين فشارها، رجال آزاده و دلير بنى هاشم را به ستوه آورده آن ها را به مقاومت در برابر يورش هاى پى درپى و خشونت آميز حكومت ستم گر عباسى واداشت و در اثر همين بيدادگرى ها، كم كم، نطفه يك نهضت مقاومت در برابر حكومت عباسى به رهبرى يكى از نوادگان امام حسن مجتبى(عليه السلام) به نام «حسين، صاحب فخ»[3] منعقد گرديد.