اين دو برادر آغاز كرد و يك يك علويان را احضار و در مورد محمد و اهداف او پرسش و بازجويى كرد[1] و چون به نتيجه اى نرسيد، با دادن پول و مركب، جاسوسانى را براى يافتن او بسيج كرد. (2)

او در سال 138 فضل بن صالح را امير حج قرار داد و به وى دستور داد محمد و ابراهيم را هرجا كه هستند پيدا و بازداشت كند. فضل وارد مدينه شد و مردم شهر و سادات حسنى جز محمد و ابراهيم ـ به ديدار او رفتند. فضل در مورد عدم حضور آن دو، از پدرشان عبدالله پرسيد، او بهانه آورد كه آن دو سرگرم شكار و تفريح هستند! (3)

پس از آن، حوادث پى در پى و مهمى پيش آمد كه منصور نيروى خود را صرف رويارويى با آن ها كرد و محمد موقتاً از فشار مصون ماند و در اين فرصت به گسترش دعوت و جمع آورى نيرو و اعزام نمايندگان به مناطق مختلف پرداخت.[2]

پس از آن كه منصور به اين حوادث خاتمه داد، تمام فشار و نيروى خود را متوجه حجاز ساخت تا اين منطقه را نيز آرام ساخته كاملاً تحت سيطره خويش درآورد، زيرا در اين مدت گزارش هايى حاكى از گسترش شعاع جنبش محمد، به وى مى رسيد.[3]

افزايش فشار

در سال 140هجرى، منصور شخصاً به بهانه حج، سفرى به حجاز كرد و تصميم گرفت در اين سفر به هر نحوى شده كار محمد و فعاليت هاى سياسى علويان را يكسره نمايد از اين رو وقتى كه وارد مدينه شد، يك سلسله ملاقات هايى با سران سياسى علويان ترتيب داد و بذل و بخشش هايى در مورد