شهر مدينه اعلام مى كرد كه: جز مالك بن انس و ابن ابى ذئب[1] كسى حق ندارد در مسائل اسلامى فتوا بدهد![2]

تأليف اجبارى

منصور دستور داد مالك كتاب حديثى تأليف كرده در اختيار محدثان قرار دهـد. مالك از اين كار خوددارى مى كرد، ولى منصور در ايـن مـوضوع اصرار مىورزيد. روزى منصور به وى گفت: بايد اين كتاب را بنويسى، زيرا امروز كسى داناتر از تو وجود ندارد! مالك بر اثر پافشارى و اجبار منصور، كتاب «موطّأ» را تأليف نمود.[3]

به دنبال اين جريان، حكومت وقت با تمام امكانات خود به طرف دارى از مالك و ترويج و تبليغ وى و نشر فتاواى او پرداخت تا از اين رهگذر، مردم را از مكتب امام صادق(عليه السلام) دور نگه دارد.

منصور به مالك گفت: اگر زنده بمانم فتاواى تو را مثل قرآن نوشته به تمام شهرها خواهم فرستاد و مردم را وادار خواهم كرد به آن ها عمل كنند.[4]

البته اين مُفتى ها نيز در مقابل پشتيبانى هاى بى دريغ حكومت هاى آن زمان، خواهى نخواهى دست نشانده و حافظ منافع آن ها بودند و اگر خليفه پى مى برد كه فقيه و مفتى وابسته، قدمى برخلاف مصالح او برداشته يا باطناً با آن موافق