گفت: دويست هزار؟

گفتم: آرى و شايد نيمى از جهان.

به دنبال اين گفتوگو، امام همراه سدير به «ينبع» رفت و در آن جا گله بزغاله اى را ديد و فرمود: اى سدير، اگر شمار ياران و پيروان ما به تعداد اين بزغاله ها رسيده بود، ما بر جاى نمى نشستيم.[1]

از اين حديث چنين نتيجه مى گيريم كه نظر امام به درستى اين بود كه تنها در دست گرفتن حكومت كافى نيست و مادام كه حكومت از طرف نيروها و عناصر آگاه مردمى پشتيبانى نشود، برنامه دگرگون سازى و اصلاح اسلامى محقق نمى گردد; نيروها و عناصرى كه هدف هاى آن حكومت را بدانند، به نظريه هاى آن ايمان داشته باشند، در راه پشتيبانى آن گام بردارند، مواضع حكومت را براى توده هاى مردم تفسير كنند و در مقابل گردبادهاى حوادث پايدارى و ايستادگى به خرج بدهند.

از گفتوگوى امام صادق(عليه السلام) درمى يابيم كه اگر امام مى توانست به ياران و نيروهايى تكيه كند كه پس از پيروزى مسلحانه بر خصم، هدف هاى اسلام را تحقق مى بخشند، پيوسته آمادگى داشت كه به قيام مسلحانه دست زند، اما اوضاع و احوال و شرائط زمان اجـازه اين كار را نمى داد، زيـرا اين كار امرى بود كه اگر هم قطعاً با شكست رو به رو نمى شد، باز هم نتايج آن تضمين شده نبود، به عبارت ديگر، با آن شرائط موجود اگر قيام شكست نمى خورد، پيروزى آن نيز مسلّم نبود.[2]

امام صادق (عليه السلام); روياروى عباسيان …