انتخاب و برنامه ريزى

آن چه درمورد رد پيشنهاد سران قيام عباسى از طرف امام صادق(عليه السلام) گفتيم در اين خلاصه مى شود كه پيشنهاد دهندگان فاقد صلاحيت لازم براى يك قيام اصيل مكتبى بودند. آنان نيروهاى اصيلى نبودند كه بتوان به كمك آن ها يك نهضت اسلامى خالص را رهبرى كرد و اگر نيروهاى اصيل و مكتبى به قدر كافى در اختيار امام بود، حتماً نهضت را در اختيار مى گرفت.

به تعبير ديگر، امام كه وضع و حال امت را از لحاظ فكرى و عملى مى دانست و از شرائط سياسى و اجتماعى آگاه بود و محدوديّت قدرت و امكانات خويش را كه مى توانست در پرتو آن مبارزه سياسى را آغاز كند مى شناخت، قيام به شمشير و پيروزى مسلحانه و فورى را براى بر پا داشتن حكومت اسلامى كافى نمى ديد، چه; براى تشكيل حكومت خالص اسلامى، تنها آماده كردن قوا براى حمله نظامى كافى نبود، بلكه پيش از آن بايستى سپاهى عقيدتى تهيه مى شد كه به امام و عصمت او ايمان و معرفت كامل داشته باشد و هدف هاى بزرگ او را ادراك كند و در زمينه حكومت از برنامه او پشتيبانى كرده از دستاوردهايى كه براى امت حاصل مى گرديد، پاسدارى نمايد.

گفتوگوى امام صادق(عليه السلام) با يكى از اصحاب خود، مضمون گفته فوق را آشكار مى سازد: از «سدير صيرفى» روايت است كه گفت: بر امام وارد شدم و گفتم: چرا نشسته ايد؟

گفت: اى سدير چه اتفاقى افتاده است؟

گفتم: از فراوانى دوستان و شيعيان و يارانت سخن مى گويم.

گفت: فكر مى كنى چند تن باشند؟

گفتم: يكصد هزار.

گفت: يكصد هزار؟

گفتم: آرى و شايد دويست هزار.