كشتند و زنان و دختران خاندان او را به اسيرى گرفتند و در شهرها گرداندند.

9. مديحه سرايى كه از شعارهاى دوره جاهلى بود و در عصر پيغمبر مذموم شناخته شد، دوباره متداول گرديد و شاعران عصر اموى چندان كه توانستند، خليفه و يا حاكمى را به چيزى كه در او نبود، ستودند و از هر آن چه در آنان بود، منزّه شمردند!.

10. دسته اى عالم دنياطلب و دين فروش بر سر كار آمدند كه براى خشـنودى حـاكمان، خشم خـدا را بر خـود خريدند. اينـان به ميـل خويش ظاهر آيه هاى قرآن و حديث پيغمبر را تأويل كردند و بركردار و گفتار حاكمان صحه گذاشتند.

11. گرايش به تجمل در زندگى، خوراك، لباس، ساختمان، اثاث البيت روز به روز بيش تر شد و كاخ هاى باشكوه در مقر حكومت و حتى در شكارگاه ها ساخته شد.

12. ميگسارى، زن بارگى و خريدارى كنيزكان آوازخوان متداول گشت تا آن جا كه گفتار روزانه بعض خليفه هاى اموى درباره زن و خوراك و شراب بود.[1]

نامه هاى سران نهضت عباسى به امام صادق(عليه السلام) …

13. مساوات نژادى، كه يكى از اركان مهم نظام اسلامى بود، از ميان رفت و جاى خود را به تبعيض نژادى خشن به سود عرب و زيان ملل و اقوام غيرعرب داد. درحالى كه قـرآن و سـنت پيغمبر امتيازها را ملغى كرده ملاك بـرتـرى را نزد خـدا پرهيزگارى مى داند، امّا امويان، نژاد عرب را نژاد برتر شمردند و گفتند: چون پيغمبر اسلام از عرب برخاسته است، پس عرب بر ديگر مردمان برترى دارد و در ميان عرب نيز قريش از ديگران برتر است. طبـق ايـن سياست، عرب در تمـام شئون بر «عجم» ترجيح داده مى شد. نظام حكومت اشرافى بنى اميه، موالى (مسلمانان غيرعرب) را مانند بندگان زر خريد، از تمام حقوق و شئون اجتماعى محروم مى داشت و اصولاً تحقير و استخفاف، هميشه با نام موالى
همراه بود. موالى از هركار و شغل آبرومندى محروم بـودند: حـق نداشتند سلاح