گشود، به همين جهت از عموى خود كه از شيعيان و علاقه مندان امام ششم بود، خواست ترتيب ملاقات او را با امام صادق(عليه السلام) بدهد.

داستان نخستين ديدار او با پيشواى ششم كه مسير زندگى علمى او را به كلى دگرگون ساخت، بسيار شيرين و جالب است.

عموى هشام، به نام «عمر بن يزيد»، مى گويد: برادرزاده ام هشام كه پيرو مذهب «جهميه» بود، از من خواست او را به محضر امام صادق(عليه السلام) ببرم تا درمسائل مذهبى با او مناظره كند. در پاسخ وى گفتم: تا از امام اجازه نگيرم، اقدام به چنين كارى نمى كنم. سپس به محضر امام(عليه السلام) شرفياب شده براى ديدار هشام اجازه گرفتم. پس از آن كه بيرون آمدم و چند گام برداشتم، به ياد جسارت و بى باكى برادرزاده ام افتادم و لذا به محضر امام بازگشته جريان بى باكى و جسارت او را يادآورى كردم.

امام فرمود: آيا برمـن بيمناكى؟ از ايـن اظهارم شرمنـده شدم و به اشتباه خود پى بردم. آن گاه برادرزاده ام را همراه خود به حضور امام بردم. پس از آن كه وارد شده نشستيم، امام مسئله اى از او پرسيد و او در جواب فرو ماند و مهلت خواست و امام به وى مهلت داد. چند روز هشام در صدد تهيه جواب بود واين در و آن در مى زد. سرانجام نتوانست پاسخى تهيه نمايد. ناگزير دوباره به حضور امام شرفياب شده اظهار عجز كرد و امام مسئله را بيان فرمود.

در جلسـه دوم، امام مسـئله ديگـرى را كـه بنيـان مذهب جَهْمِيـه را متـزلـزل مى ساخت، مطرح كرد، باز هشام نتوانست از عهده پاسخ برآيد، لذا باحال حيرت و اندوه جلسه را ترك گفت. او مدتى در حال بهت و حيرت به سر مى برد، تا آن كه بار ديگر از من خواهش كرد كه وسيله ملاقات وى را با امام فراهم سازم.

بار ديگر از امام اجازه ملاقات براى او خواستم. فرمـود: فردا در فلان نقطـه «حيره» [1] منتظر من باشد. فرمايش امام را به هشام ابلاغ كردم. او از فرط اشتياق،