«هشام بن سالم» مى گويد: روزى با گروهى از ياران امام صادق(عليه السلام) در محضر آن حضرت نشسته بوديم. يك نفر مرد شامى اجازه ورود خواست و پس از كسب اجازه، وارد مجلس شد. امام فرمود: بنشين. آن گاه پرسيد: چه مى خواهى؟

مرد شامى گفت: شنيده ام شما به تمام سؤالات و مشكلات مردم پاسخ مى گوييد، آمده ام با شما بحث و مناظره بكنم!

امام فرمود:

ـ در چه موضوعى؟

شامى گفت:

ـ درباره كيفيت قرائت قرآن.

امام رو به «حمران» كرده فرمود:

ـ حمران جواب اين شخص با تو است!

مرد شامى:

ـ من مى خواهم با شما بحث كنم، نه با حمران!

ـ اگر حمران را محكوم كردى، مرا محكوم كرده اى!

مرد شامى ناگزير با حمران وارد بحث شد. هرچه شامى پرسيد، پاسخ قاطع و مستدلى از حمران شنيد، به طورى كه سرانجام از ادامه بحث فروماند و سخت ناراحت و خسته شد!

امام فرمود:

ـ (حمران را) چگونه ديدى؟

ـ راستى حمران خيلى زبردست است، هرچه پرسيدم به نحو شايسته اى پاسخ داد!

شامى گفت: مى خواهم درباره لغت و ادبيات عرب با شما بحث كنم.

امام رو به «ابان بن تغلب» كرد و فرمود: با او مناظره كن. ابان نيز راه هرگونه گريز را به روى او بست و وى را محكوم ساخت.