به اختلاف مردم در فتاوا و مسائل فقهى است.[1]

«مالك»، پيشواى فرقه مالكى مى گفت: مدتى نزد جعفر بن محمد رفت و آمد مى كردم، او را همواره در يكى از سه حالت ديدم: يا نماز مى خواند يا روزه بود و يا قرآن تلاوت مى كرد و هرگز او را نديدم كه بدون وضو حديث نقل كند[2]. در علم و عبادت و پرهيزگارى، برتر از جعفر بن محمد، هيچ چشمى نديده و هيچ گوشى نشنيده و به قلب هيچ بشرى خطور نكرده است .[3]

شيخ «مفيد» مى نويسد: به قدرى علوم از آن حضرت نقل شده كه زبانزد مردم گشته و آوازه آن همه جا پخش شده است و از هيچ يك از افراد خاندان او، به اندازه او علم و دانش نقل نشده است.[4]

«ابن حجر هيتمى» مى نويسد: به قدرى علوم از او نقل شده كه زبانزد مردم گشته و آوازه آن، همه جا پخش شده است و بزرگ ترين پيشوايان (فقه و حديث) ماننـد: يحيى بـن سعيد، ابـن جريح، مالك، سفيان ثورى، سفيان بـن عُيينـة، ابوحنيفه، شعبه و ايوب سجستانى از او نقل روايت كرده اند.[5]

«ابـو بحـر جـاحـظ»، يكى از دانشمـندان مشـهور قـرن سوم، مى گويد: جعفـر بـن محمـد كسـى است كه علـم و دانش او جهان را پر كرده است و گفته مى شود كه ابوحنيفه و هم چنين سفيان ثورى از شاگردان اوست و شاگردى اين دو تن در اثبات عظمت علمى او كافى است.[6]

«سيد امير على» با اشاره به فرقه هاى مذهبى و مكاتب فلسفى در دوران خلافت بنى اميه مى نويسد: فتاوا و آراى دينى تنها نزد سادات و شخصيت هاى