سخندانان بود، امكان داشت دانشمندان برجسته را دعوت نموده مجلس بحث و مناظره تشكيل بدهد، ولى از آن جا كه دربار خلافتِ اغلب زمام داران اموى ـ از جمله هشـام ـ از وجود چنين دانشمندانى خالى بود و شعرا و داستان سرايان و مديحه گويان جاى رجال علم را گرفته بودند، هشام به فكر تشكيل چنين مجلسىنيفتاد، زيرا به خوبى مى دانست اگر از راه مبارزه و مناظره علمى وارد شود، هيچ يك از درباريان او ازعهده مناظره با امام باقر(عليه السلام) برنخواهند آمد و از اين جهت تصميم گرفت از راه ديگرى وارد شود كه به نظرش پيروزى او مسلم
بود.

آرى با كمال تعجب هشام تصميم گرفت يك مسابقه تيراندازى! ترتيب داده امام(عليه السلام) را در آن مسابقه شركت بدهد تا بلكه به واسطه شكست در مسابقه، امام در نظر مردم كوچك جلوه كند! به همين جهت پيش از ورود امام(عليه السلام) به قصر، عده اى از درباريان را واداشت نشانه اى نصب كرده مشغول تيراندازى گردند. امام باقر(عليه السلام)وارد مجلس شد و اندكى نشست. هشام رو به امام كرد و چنين گفت: آيا مايليد در مسابقه تيراندازى شركت نماييد؟ حضرت فرمود: من ديگر پيـر شده ام و وقـت تيراندازيم گذشته است، مرا معذور دار. هشام كه خيـال مى كرد فرصت خوبى به دست آورده و امام باقـر(عليه السلام) را در دو قدمى شكست قرار داده است، اصـرار و پافشارى كرد و وى را سوگند داد و هم زمان، به يكى از بزرگان بنى اميه اشاره كرد كه تير و كمان خود را به آن حضرت بدهد. امام(عليه السلام)دست برد و كمان را گرفت و تيرى در چلّه كمان نهاد و نشانه گيرى كرد و تير را درست به قلب هدف زد! آن گاه تير دوم را به كمان گذاشت و رها كرد و اين بار تير در چوبه تير قبلى نشست و آن را شكافت! تير سوم نيز به تير دوم اصابت كرد و به همين ترتيب نُـه تير پرتاب نمود كه هركدام به چوبه تير قبلى خورد!

اين عمل شگفت انگيز، حاضران را به شدت تحت تأثير قرار داده اعجاب و تحسين همه را برانگيخت. هشام كه حساب هايش غلط از آب در آمده