بن عبدالعزيز (و لو به طور نسبى و در مدتى كوتاه) چشيده بودند، نويد اميدبخشى بود، ولى طولى نكشيد كه اين انتظار مبدل به يأس و نوميدى گرديد زيرا پس از آن كه چند صباحى از زمام دارى وى گذشت، برنامه عوض شد و وعده ها همه پوچ از آب درآمد!

شهادت دروغين

يزيد براى آن كه سرپوشى بر اعمال نارواى خود بگذارد و براى آن كه خود را از هرگونه گناه و انحرافى تبرئه كند، با تمهيداتى، چهل نفر از رجال و پيرمردان را وادار نمود تا به مصونيت او از گناه و عصيان شهادت بدهند، اين عده شهادت دادند كه هيچ گونه حساب و عذابى متوجه خلفا نيست![1]

البته شهادت اين عده به اين سادگى نبود، بلكه گوشه اى از سياست هاى مزوّرانه بنى اميه به منظور تثبيت حكومت خود به شمار مى رفت، زيرا بنى اميه براى تأمين مقاصد سياسى خود، يك جمعيت فكرى مانند «مرجئه»[2] به وجود آورده بـودند كه فعاليت فكرى آن ها وسيله اى براى تثبيت پايه هاى حكومت امـوى زير پوشش دين بود.

اين گونه جمعيت ها، كه به استخدام حكومت اموى در آمده بودند، با يك سلسله تفسيرها و توجيهات دينى، اعمال ضد اسلامى زمام داران اموى را توجيه مى كردند!

«ابن قُتيبه دينَوَرى» مى نويسد:

«يزيد ابتداءاً به خاطر اخلاق فريبنده خود، درميان قريش محبوبيت داشت و اگر پس از رسيدن به خلافت، طبق روش عمر بن عبدالعزيزرفتار مى كرد، مردم از او شكايت نمى كردند، ولى وى برخلاف انتظار