بـاقـر(عليه السلام) بـه شهـر مـدينـه هجـرت كـرد و در پرتو استفاده از مكتب پرفيض پيشواى پنجم، به مراتب عالى علمى نائل گرديد. جابر، حافظ هفتاد هزار حديث بود كه از امام باقر شنيده بود.[1] او با استفـاده از علـوم و دانش هاى سـرشـار پيشـواى پنجـم، كتب و آثـار متعددى از خود به يادگار گذاشت كه شاهد ديگرى بر توجه شيعيان به مسئله تدوين حديث و جمع آورى معارف اسلامى است. آثار علمى جابر را بالغ به هشت كتاب دانسته اند.[2]

و نيز زرارة بن اعين، از شاگردان برجسته امام باقر(عليه السلام) تعداد هزار و دويست و سى و شش حديث از آن حضرت نقل كرده است.[3]

يزيد بن عبدالملكپس از مرگ «عمر بن عبدالعزيز»، «يزيد بن عبدالملك» روى كار آمد. يزيد مردى عياش و خوش گذران و لا اُبالى بود و به هيچوجه به اصول اخلاقى و دينى پايبند نبود، از اين رو ايام خلافت او يكى از سياه ترين وتاريك ترين ادوار حكومت بنى اميه به شمار مى رود. در زمان حكومت وى هيچ فتح و پيروزى و هيچ حادثه درخشانى در جامعه اسلامى اتفاق نيفتاد.

او كه در زمان خلافت عمر بن عبدالعزيز وليعهد بود، چهره حقيقى و ماهيت خود را در وراى ظاهر فريبنده و قيافه مقبولى پوشانده و از اين رهگذر افكار عمومى را به سوى خود جلب كرده بود. به همين جهت خلافت او نخست با استقبال مردم رو به رو شد، خاصه آن كه وى در نخستين روزهاى زمام دارى اعلام كرد كه برنامه خليفه پيشين را ادامه خواهد داد.

اين وعده، براى مردمى كه طعم شيرين اجراى حق و عدالت را در زمان عمر