شيفته دنيا نمى گردند، (به ديدار خدا) دل بستند و آن گاه به (ميعاد) معبود فراخوانده شدند و چندى نگذشت كه (به اسلاف خود) پيوستند. در صورتى كه دنيا تو را در اين سن پيرى و با اين مقام علمى و در اين دم مرگ[1]، اين گونه گمراه و شيفته سازد، پس; از جوانان كم سن و سال، نادان، سست رأى، و اشتباهكار چه انتظارى مى توان داشت؟ «انـا للّه وانـا اليـه راجعـون» به چه كسى بايد پناه برد و از چه كسى بايد چاره درماندگى را خواست؟ از مصيبت خود، و آن چه در تو مشاهده مى كنيم، به خدا شكوه مى كنيم و در اين مصيبتى كه توسط تو بر ما وارد شده انتظار اجر و پاداش از پيشگاه او داريم.

بنگر كه چگونه سپاس خدا را كه درخُردى و بزرگى، به تو روزى داده به جاى آوردى؟ و چگونه در پيشگاه خدا كه تو را در پرتو دينش در ميان مردم آبرو بخشيده، تعظيم مى كنى؟ و چگونه حرمت كسوت الهى را كه تو را در آن كسوت بين مردم پوشيده داشته، حفظ مى كنى؟ و ميزان نزديكى يا دورى تو، نسبت بـه خدا كه به تو دستور داده است به او نزديك و تسليم فرمانش باشى، تا چه حد است؟

تو را چه شده است كه از خواب غفلت بيدار نمى شوى و از لغزش هايت توبه نمى كنى؟ و مى گويى: «به خدا سوگند هيچوقت حركتى براى خدا نكرده ام كه در آن دين خدا را زنده كرده يا باطلى را از بين برده باشم»!؟

آيا اين است شكر نعمت پروردگار كه تو را حامل علوم دين قرار داده است؟! چه قدر مى ترسم كه مصداق اين سخن خدا در قرآن باشى كه فرمود: «نماز را ضايع كردنـد و پيـروى از شهوات نمـودند و به زودى