پيروزى خود را با دشـنام و ناسـزا بـه امـام حسين(عليه السلام) آغـاز كرد، با خروش و فريـاد اعتـراض عبدالله بن عفيف كه مردى نابينا بود[1]، رو به رو گرديد. پسر زياد دستور بازداشت او را صادر كرد. افراد قبيله عبدالله او را به منزل رساندند. پسر زياد گروهى از دژخيمان را جهت دستگيرى او فرستاد. عبدالله با شجاعت در برابر يورش آنان مقاومت كرد، ولى سرانجام دستگير شد و به شهادت رسيد.[2]

3. قيام و شورش در امت اسلامى

قيام بزرگ و حماسه آفرين امام حسين(عليه السلام) سرچشمه نهضت ها و قيام هاى متعددى در جامعه اسلامى گرديد كه به عنوان نمونه برخى از آن ها را مورد بحث قرار مى دهيم:

الف . قيام توّابين

نخستين عكس العمل مستقيم شهادت امام حسين(عليه السلام) «جنبش توّابين» در شهر «كوفه» بود.

همين كه امام حسين(عليه السلام) به شهادت رسيد، و ابن زياد از اردوگاه خود در «نُخيله» به شهر بازگشت، شيعيانى كه فرصت طلايى يارى امام در كارزار عاشورا را از كف داده بودند، به شدت پشيمان شده خود را ملامت نمودند. آنان تازه متوجه شدند كه اشتباه بزرگى مرتكب شده اند، زيرا حسين(عليه السلام) را دعوت نموده و سپس از يارى او دست نگه داشته اند و او كه بنا به دعوت آن ها به عراق آمده بود، در كنار شهر آنان به شهادت رسيده و آن ها از جا تكان نخورده اند! اين گروه احساس كردند كه ننگ اين گناه از دامن آن ها شسته نخواهد شد مگر آن كه انتقام خون حسين را از قاتلان او بگيرند و يا در اين راه كشته شوند.