1. رسوا ساختن هيئت حاكمه

از آن جا كه بنى اميه به حكومت و سلطنت خود رنگ دينى مى دادند و به نام اسلام و جانشينى پيامبر، بر جامعه اسلامى حكومت مى كردند و با شيوه هاى گوناگون (مانند جعل حديث، جذب شعرا و محدثان، تقويت فرقه هاى جبرگرا و...) جهت تثبيت موقعيت دينى خود در جامعه مى كوشيدند، قيام و شهادت امام حسين(عليه السلام)بزرگ ترين ضربت را بر پيكر اين حكومت وارد آورد و هيئت حاكمه وقت را رسوا ساخت; بهويژه آن كه سپاه يزيد در جريان فاجعه عاشورا يك سلسله حركات ناجوانمردانه همچون بستن آب به روى ياران امام حسين(عليه السلام)، كشتن كودكان، اسير كردن زنان و كودكان خاندان پيامبر و امثال اين ها انجام دادند كه به رسوايى آنان كمك كرد و يزيد به شدت مورد نفرت عمومى قرار گرفت، به طورى كه «مجاهد»، يكى از شخصيت هاى آن روز، مى گويد:

به خدا سوگند مردم عموماً يزيد را مورد لعن و ناسزا قرار دادند و به او عيب گرفتند و از او روى گرداندند.[1]

يزيد با آن كه در آغاز پيروزى خود بسيار شادمان و مغرور بود، در اثر فشار افكـار عمـومـى قافيه را باخته و گنـاه كشتن حسين بن على(عليه السلام) را به گردن عُبيدالله بن زيـاد (حاكم كوفه) افكند!

مورخان مى گويند:

يزيد پس از حادثه عاشورا به پاس خوشخدمتى عُبيدالله بن زياد او را به دمشق دعوت كرد و اموال فراوان و تحفه هاى بزرگ به او بخشيد و او را نزد خود نشانيد و مقام او را بالا برد (ترفيع رتبه و درجه) و او را به حرم سراى خود نزد زنان خويش برد و نديم خويش قرار داد....[2]

اما چون فشار افكار عمومى اوج گرفت، با يك چرخش سريع، خود را تبرئه كرد و مسئوليت را به گردن عُبيدالله افكند.