حسين(عليه السلام) انجام دادند، كاملاً روشن گردد بى مناسبت نيست به دو نمونه تاريخى اشاره كنيم:

1. مصونيت خاندان امامت در فاجعه حرّه

پس از شهادت امام حسين(عليه السلام) هم زمان با مناطق ديگر كشور اسلامى، اندك اندك شهر مدينه نيز كه مركز خويشاوندان پيامبر بود، به هيجان آمد. حاكم مدينه به گمان خود تدبيرى انديشيد و گروهى از بزرگان شهر را به «دمشق» فرستاد تا از نزديك خليفه جوان را ببينند و از مراحم وى برخوردار شوند تا شايـد در بازگشت به مدينه مردم را به اطاعت از وى تشويق كنند.

يزيد كه نه تربيت درستى داشت، نه از تدبير و دورانديشى برخوردار بود و نه ظاهر اسلام را رعايت مى كرد، پيش روى نمايندگان «مدينه» نيز به شر اب خوارى و سگ بازى و كارهـاى خلاف شـرع پـرداخـت. نمايـندگان مدينـه همين كه از شام بازگشتند، فغان برآوردند و گفتند: يزيد مردى شراب خواره و سگ باز و فاسق است و چنين كسى نمى تواند خليفه و امام مسلمانان باشد. سرانجام شورش سراسر شهر را فرا گرفت و مردم، حاكم شهر و خاندان اموى را از شهر بيرون كردند. چون اين خبر به شام رسيد، يزيد لشگرى را مأمور سركوبى مردم مدينه كرد و «مُسلِم بن عُقْبَه» را كه مردى سالخورده بود، امير آن لشگر كرد. مسلم مدينه را محاصره كرد. پس از چندى ساكنان شهر تاب مقاومت از كف دادند و تسليم شدند. سپاهيان شام سه روز مدينه را قتل عام كردند و از
هيچ زشت كارى باز نايستادند. چه مردان دين دار و پارسا و شب زنده دار كه
كشته شدند، چه حرمت ها كه درهم شكست و چه زنان و دختران كه از تجاوز اين قوم وحشى ايمن نماندند[1] .از اين فاجعه، در تاريخ به نام جريان «حرّه» ياد مى شود.