وقتى علت آن را پرسيدم، گفت: پسرم! من اكنون از نزد پليدترين مردم روزگار مى آيم! گفتم مگر چه شده است؟

گفت: امشب با معاويه خلوت كرده بودم، به او گفتم: اكنون كه به مراد خود رسيده اى و حكومت را قبضه كرده اى، چه مى شد كه در اين آخر عمر با مردم با عدالت و نيكى رفتار مى كردى و با بنى هاشم اين قدر بدرفتارى نمى نمودى، چون آن ها بالأخره خويشان تو بوده و اكنون نيز در وضعى نيستند كه خطرى از ناحيه آن ها متوجه حكومت تو گردد؟

معاويه گفت: «هيهات! هيهات! ابوبكر خلافت كرد و عدالت گسترى نمود و پس از مرگش فقط نامى از او باقى ماند. عمر نيز به مدت ده سال خلافت كرد و زحمت ها كشيد، پس از مرگش جز نامى از او باقى نماند. سپس برادر ما عثمان كه كسى در شرافت نسب به پاى او نمى رسيد، به حكومت رسيد، اما به محض آن كه مرد، نامش نيز دفن شد. ولى هر روز در جهان اسلام پنج بار به نام اين مرد هاشمى فرياد مى كنند ومى گويند: «أشهد أنّ محمداً رسول الله ». اكنون با اين وضع كه نام آن سه تن مرده و نام محمد باقى مانده چه راهى باقى مانده است جـز آن كه نام او نيز بميرد و دفن شود؟!».

اين گفتار معاويه كه به روشنى از كفر وى پرده برمى دارد، زمانى كه از طريق راويان حديث به گوش «مأمـون»، خليفه عباسـى، رسيد، او طى بخشنامه اى در سراسر كشور اسلامى دستور داد مردم، معاويه را لعن كنند.[1]

هنگامى كه ابوذر به شام تبعيد شده بود، روزى، طى سخنان اعتراض آميزى