با توضيحاتى كه تا اين جا داديم، پاسخ سئوال اول و دوم كه در آغاز اين بحث مطرح كرديم روشن شد و مشخص گرديد كه اگر فرضاً يزيد براى گرفتن بيعت از امام حسين(عليه السلام) فشار نمى آورد، باز هم او با حكومت يزيد مخالفت مى كرد و نيز دانستيم كه اگر دعوت كوفيان نبود باز هم اين قيام رخ مى داد. اينك براى آن كه پاسخ سؤال سوم نيز روشن گردد، ذيلاً چند سند و گواه زنده را كه نمايانگر ميزان توجه امام حسين(عليه السلام)به وظيفه امر به معروف و نهى از منكر در اين قيام و نهضت است، يادآورى مى كنيم:

1. وصيت نامه اعتقادى ـ سياسى امام

امام حسين(عليه السلام) پيش از حركت از مدينه، وصيت نامه اى خطاب بـه بـرادرش «محمد حنفيه» نوشت و طى آن علت قيام و نهضت خود را اصلاح امور امت اسلامى و امر به معروف و نهى از منكر، و زنده كردن سيره جدش پيامبر و پدرش على معرفى كرد. امام در اين وصيت نامه پس از بيان عقيده خويش درباره توحيد و نبوت و معاد، چنين نوشت:

«...من، نه از روى خودخواهى و سركشى و هوسرانى (از مدينه) خارج مى گردم، ونه براى ايجاد فساد و ستمگرى، بلكه هدف من از اين حركت، اصلاح مفاسد امت جدم و منظورم امر به معروف و نهى از منكر است و مى خواهم سيره جدم (پيامبر) و پدرم على بن ابى طالب را در پيش گيرم. هر كس در اين راه به پاس احترام حق از من پيروى كند، راه خود را در پيش خواهم گرفت، تا خداوند ميان من و اين قوم داورى كند كه او بهترين داوران است...» .[1]

چنان كه مى بينيم امام در اين وصيت نامه، انگيزه قيام خود را چهار چيز اعلام مى كند:

1. اصلاح امور امت;