خانواده و گروهى از بنى هاشم، مدينه را به سوى مكه ترك گفت و در سوم شعبان وارد اين شهر شد.

انتخاب مكه از ميان شهرهاى مختلف، به اين دليل بود كه مكه، حرم امن بود، و علاوه بر آن موسم حج در پيش بود و با توجه به اجتماع قريب الوقوع حجاج در مكه، اين شهر بهترين جا براى ابلاغ پيام امام و رساندن اهداف او به اطلاع مسلمانان بود.

نهضـت امام حسـين(عليه السلام) تا اينجـا ماهيـت عكس العملى داشت، آن هم عكس العمل منفى در برابر يك تقاضاى نامشروع، زيرا حكومت يزيد از او با فشار و اصرار، بيعت مى خواست و او خوددارى مىورزيد، ولى در هرحال اين موضوع روشن است كه امام پيش از آن كه دعوت كوفيان پيش آيد، در برابر فشار حكومت يزيد، از خود مخالفت نشان داد و اگر دعوت آنان نيز نبود، باز امام با يزيد بيعت نمى كرد.

2. دعوت كوفيان از امام حسين(عليه السلام)

امام حسين(عليه السلام) كه در سوم شعبان وارد مكه شده بود، در اين شهر اقامت گزيد و به افشاى ماهيّت ضدّ اسلامى رژيم وقت پرداخت. گزارش مخالفت امام حسين(عليه السلام)با خلافت يزيد و اقامت او در مكه به عراق رسيد، مردم كوفه كه خاطره حكومت عدل على(عليه السلام) در حدود بيست سال پيش را در خاطر داشتند و آثار تعليم و تربيت اميرمؤمنان(عليه السلام)در آن شهر به كلى از ميان نرفته بود و هنوز يتيم هايى كه على(عليه السلام) بزرگ كرده و بيوه هايى كه از آن ها سرپرستى كرده بود، زنده بودند، دور هم گرد آمدند و با ارزيابى اوضاع تصميم گرفتند از اطاعت يزيد سر باز زده از حسين بن على(عليه السلام) جهت رهبرى خود دعوت كنند و از او پيروى نمايند.

بــه دنبال ايـن مذاكرات، سـران شيعيان كوفـه ماننـد: «سليـمان بـن صُرَد خزاعى »، «مُسَيّب بـن نَجَبَه»، «رفاعة بن شدّاد بَجَلى»، «حبيب بن مظاهر» نامه هايى به حضور امام حسين(عليه السلام) نوشتند و از او دعوت كردند به عراق برود و رهبرى آنان