مسموميت و شهادت امام مجتبى(عليه السلام) با دسيسه معاويه

معاويه كه از سال چهلم هجرت، تمام كشور اسلامى را تحت حكومت خود درآورد، كم كم به اين فكر افتاد كه پسرش يزيد را وليعهد قرار دهد و به اين منظور، در حيات خود از مردم براى جانشينى وى بيعت بگيرد.

اما وجود امام حسن(عليه السلام) مانع بزرگى در اين راه بود. معاويه به روشنى درمى يافت كه وجود امام مجتبى(عليه السلام) و پيمان صلح بين ايشان، طرح وليعهدى يزيد را با مانع بزرگى رو به رو مى سازد، زيرا در متن پيمان صلح، تصريح شده بود كه معاويه تا زنده است حكومت مى كند و حق تعيين جانشين را ندارد، و پس از مرگ وى، خلافت به حسن بن على(عليهما السلام) منتقل مى شود. ابن عبدالبرّ (دانشمند و رجال نويس نامدار جهان تسنن) مى نويسد: در اين امر در ميان دانشمندان اختلاف نيست كه حسن بن على(عليهما السلام)خلافت را فقط در مدت حيات معاويه به وى واگذار نمود و شرط كرد كه پس از معاويه، خلافت از آنِ او باشد و صلح نامه بر اين اساس منعقد شد.[1]

از اين رو معاويه درصدد برآمد امام حسن(عليه السلام) را به نحوى از ميان بردارد. او در اين راه به شيوه ناجوانمردانه متوسل شد و «جَعْده» همسر امام مجتبى(عليه السلام)دختر اشعث بن قيس كِندى را تطميع كرد تا آن حضرت را مسموم سازد. او صد هزار درهم براى جعده فرستاد و به او پيام داد كه اگر حسن بن على را با زهر مسموم ساخته به قتل برساند، او را به همسرى فرزندش يزيد درمى آورد. جعده گول وعده معاويه را خورد و دست به جنايت بزرگى آلود و همسر گرامى و مهربان خود را مسموم كرده و حضرت در اثر مسموميت شديد، به شهادت رسيد.[2]