بى ترديد، اگر معاهده حسن با معاويه نبود و محك آزمون در شكستن مفاد آن، بهوسيله هميـن صلـح بـه مردم داده نمى شد، قيـام حسين نيـز به وقـوع نمى پيوست. اگر شرط حسن با معاويه كه او را از تعيين جانشين محروم مى ساخت برقرار نمى شد، تا معاويه آن را با انتصاب يزيد بشكند، نه حسين دستاويز مشهودى براى قيام مى داشت، و نه پيروانش دليل واضحى براى استدلال[1]...

ساباط و عاشورا; افشاگر جاهليت پليد امويان

امت آن روز، خود وقتى بر مسير دو حادثه «ساباط» و «عاشورا» نظر افكند، جاهليت زشت و پليد امويان را بهوضوح احساس كرد. ديد كه حسن(عليه السلام)مسالمت را پذيرفت، ولى باز معاويه به هيچ يك از پنج شرط توافق شده پايبند نبوده و ميثاق ها را شكست. نه در دوران حكومت، براساس كتاب خدا و سنت پيامبر خدا، عمل كرد; نه پس از خود، زمام امر را به شورا و يا صاحب واقعى آن سپرد; نه دشنام و ناسزا به على را متوقّف كرد و تقدس منبر را از اين بدعت ننگين مصون داشت; نه خراج تعهد كرده را پرداخت; و نه مسلمانان متعهد و ياران على را از آسيب حملات ناجوانمردانه اش بركنار داشت... و سرانجام نيز امام حسن را مسموم كرد.

بزرگ ترين تجسم خواستن و نتوانستن!

به بركت قيام ساكت حسن، و قيام فريادگونه حسين، نقطه هاى پوشيده، شفاف شدند و فكرهاى نهان، عيان گشتند. اين بغض اسلام بود كه در حسن نهفت و نهفت...، و در حسين به فرياد شكست و شالوده امامت بود كه در خون جگر حسن نطفه بست و در خون پيكر حسين به بلوغ رسيد.

حسن، بزرگ ترين تجسم خواستن و نتوانستن بود. سربازى كه در جنگ ها،