هنوز كودكى بيش نبود، تحقق يافت: پيامبر(صلى الله عليه وآله) روزى بر فراز منبر، با مشاهده او فرمود:

«اين فرزند من سرور مسلمانان است و خداوند بهوسيله او در ميان دو گروه از مسلمانان صلح برقرار خواهد ساخت» .[1]

هدف هاى امام(عليه السلام) از صلح با معاويه

بزرگان و زمام داران جهان، هنگامى كه اوضاع و شرايط را برخلاف هدف ها و نظريات خود مى يابند، همواره سعى مى كنند در موارد دوراهى، جانبى را بگيرند كه زيان كمترى در بر داشته باشد، و اين يك اصل اساسى در محاسبات سياسى و اجتماعى است.

امام مجتبى(عليه السلام) نيز بر اساس همين رويه معقول مى كوشيد هدف هاى عالى خود را تا آن جا كه مقدور است، به طور نسبى تأمين نمايد. از اين رو هنگامى كه ناگزير شد با معاويه كنار آيد، طبق ماده اول با اين شرط حكومت را به وى واگذار كرد كه در اداره امور جامعه اسلامى تنها بر اساس قوانين قرآن و روش پيامبر(صلى الله عليه وآله)رفتار نمايد. بديهى است نظر امام تنها رسيدن به قدرت و تشكيل حكومت اسلامى نبود، بلكه هدف اصلى، صيانت و نگه دارى قوانين اسلام در اجتماع و رهبرى جامعه بر اساس اين قوانين بود و اگر اين روش بهوسيله معاويه اجـرا مى شد، باز تا حـدودى هـدف اصلى تأمين شده بود.

به علاوه، طبـق مـاده دوم، پـس از مـرگ معـاويـه، حـسن بـن علـى(عليه السلام)