به پذيرفتن صلح شد.

بنابراين، كار امام حسن(عليه السلام) با «قيام» و اعلان جنگ و تهيه لشگر آغاز شد و سپس با درك عميق اوضاع و شرايط جامعه اسلامى و رعايت مصالح روز، منجر به صلح مشروط گرديد.[1]

ذيلاً نظر خوانندگان را به توضيحات بيش ترى در اين زمينه جلب مى كنيم:

مردم پيمان شكن

همان طور كه قبلاً گفته شد، مردم عراق و كوفه يكدل و يكجهت نبودند، بلكه مردمى مُتَلَوِّن و بىوفا و غير قابل اعتماد بودند كه هـر روز زير پرچمى گرد مى آمدند و همواره تابع وضع موجود و قدرت روز بودند و به اصطلاح نان را به نرخ روز مى خوردند. براساس همين روحيه بود كه هم زمان با بحران آرايش سپاه و بسيج نيروهاى طرفين، عده اى از رؤساى قبائل و افراد وابسته به خاندان هاى بزرگ كوفه، به امام خيانت كرده و به معاويه نامه ها نوشتند و تأييد و حمايت خود را از حكومت وى ابراز نمودند و مخفيانه او را براى حركت به سوى عراق تشويق كردند و تضمين نمودند كه به محض نزديك شدن وى، امام حسن(عليه السلام) را تسليم او نمايند يا ترور كنند.

معاويه نيز عين نامه ها را براى امام مجتبى(عليه السلام) فرستاد و پيغام داد كه چگونه با اتّكا به چنين افرادى حاضر به جنگ با وى شده است؟[2]