نرفت; چه; يارانش به خانه هاى خود رفتند و به كارهاى خود سرگرم شدند و به قدرى در كار جنگ سستى و بى رغبتى نشان دادند كه على(عليه السلام)را از خود نااميد ساختند. على(عليه السلام) پيوسته آن ها را به جهاد مى خواند و در دعوت خويش اصرار مىورزيد، ليكن نه مى شنيدند و نه مى پذيرفتند، تا آن جا كه روزى درخطبه خود گفت: با نافرمانى خود، رأى مرا تباه ساختيد و كار به جايى رسيد كه قريش گفتند: پسر ابى طالب مردى است دلير، ليكن با جنگ آشنايى ندارد. پدرشان خوب، چـه كسى علـم جنگ را بهتر از مـن مى داند؟![1]

پس از شهادت اميرمؤمنان(عليه السلام) كه حسن بن على به خلافت رسيد، اين پديده به شدت آشكار شد و مخصوصاً هنگامى كه امام حسن مردم را به جنگ اهل شام دعوت نمود مردم خيلى به كندى آماده شدند.

هنگامى كه خبر حركت سپاه معاويه به سوى كوفه به امام مجتبى(عليه السلام) رسيد، دستور داد مردم درمسجد جمع شوند. آن گاه خطبه اى آغاز كرد و پس از اشاره به بسيج نيروهاى معاويه، مردم را به جهاد در راه خدا و ايستادگى در مبارزه با پيروان باطل دعوت نمود و لزوم صبر و فداكارى و تحمل دشوارى ها را گوشزد كرد. امام(عليه السلام)با اطلاعى كه از روحيه مردم داشت، نگران بود كه دعوت او را اجابت نكنند. اتفاقاً همين طور شد و پس از پايان خطبه جنگى مهيّج حضرت، همه سكوت كردند و احدى سخنان آن حضرت را تأييد نكرد!

ايـن صحنـه بـه قـدرى اسف بار و تكان دهنـده بـود كه يكـى از ياران دليـر و شجاع اميرمؤمنان(عليه السلام) كه در مجلس حضور داشت، مردم را به خاطر اين سستى و افسردگى به شدت توبيخ كرد و آن ها را قهرمانان دروغين، و مردمى ترسـو و فاقد شجاعت خواند و از آن ها دعوت كرد كه در ركاب امام براى جنگ اهل شام آمـاده گردند.[2]