برادرى دينى كه در ميان مسلمانان برقرار است، بايد همواره در تأمين نيازمندى هاى محرومان اجتماع كوشا باشند. پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) و پيشوايان دينى ما، نه تنها سفارش هاى مؤكّدى در اين زمينه نموده اند، بلكه هركدام در عصر خود، نمـونه برجسته اى از انسان دوستى و ضعيف نوازى به شمار مى رفتند.

پيشواى دوم، نه تنها از نظر علم، تقوى، زهد و عبادت، مقامى برگزيده و ممتاز داشت، بلكه از لحاظ بذل و بخشش و دستگيرى از بيچارگان و درماندگان نيز در عصر خود زبانزد خاص و عام بود. وجود گرامى آن حضرت آرام بخش دل هاى دردمند، پناهگاه مستمندان و تهيدستان، و نقطه اميد درماندگان بود. هيچ فقيرى از درِ خانه آن حضرت دست خالى برنمى گشت. هيچ آزرده دلى شرح پريشانى خود را نزد آن بزرگوار بازگو نمى كرد، جز آن كه مرهمى بردل آزرده او نهاده مى شد. گاه پيش از آن كه مستمندى اظهـار احتياج كنـد و عـرق شـرم بـريـزد، احتيـاج او را بـرطـرف مى ساخت و اجازه نمى داد رنج و مذلّت سؤال را برخود هموار سازد!

«سيوطى» در تاريخ خود مى نويسد: «حسن بن على» داراى امتيازات اخلاقى و فضائل انسانى فراوان بود، او شخصيتى بزرگوار، بردبار، باوقار، متين، سخى و بخشنده، و مورد ستايش مردم بود.[1]

نكته آموزنده

امـام مجتبى(عليه السلام) گاهى مبالـغ قابل توجهى، پول را يكجا به مستمندان مى بخشيد، به طورى كه مايه شگفت واقع مى شد. نكته يك چنين بخشش چشمگير ايـن است كه حضرت مجتبـى(عليه السلام) با ايـن كار براى هميشه شخص فقير را بى نياز مى ساخت و او مى توانست با اين مبلغ، تمام احتياجات خود را برطرف نموده و زندگى آبرومندانـه اى تشكيل بدهـد و احيانـاً سرمايـه اى براى خود تهيه