نمايش هشتم، ادوات مكان و ظرفيّت و غلبه و كثرت كه انبوهى و بسيارى و محلّ و مكان بودن چيزى را افاده نمايند و از آن رو كه ادات كثرت در تنهائى، بسيار كم بوده و بعضى از ادوات مكان نيز متضمّن معنى كثرت بود، همه اين ها را در ضمن يك نمايش مى نگارد و آنچه در كلمات ادبا به نظر آمده، بيستوچهار حرف است.

1) «بار» همچو: دريابار و رودبار و زنگبار و گنج بار يعنى جاى بسيارى اين ها:

بيارم نشانمش بر تخت يار *** وزان پس گشايم در گنج بار

2) «بُل»: بُلهوس و بُلكامه يعنى بسيارهوس و بسياركامه.

3) «بيگان» همچو «ازربيگان» كه نام پارسى اصلى «آذربايجان» بوده يعنى جاى بسيارى آتش.

4) «پايگان» همچو گلپايگان و ازرپايگان كه آذربايجان را در اصل بدين اسم نيز موسوم كردندى.

5) «چه» چنان كه گوئى: «چه شب ها كه در آرزويت خفتم و با چه كسان به سر بردم».

6) «خَن»: دودخن، گلخن، بادخن.

7) «دان»: گلدان و نمكدان.

8) «در»: آب در كوزه است.

9) «را»: شب را به بوستان با يكى از دوستان، اتّفاق مبيت افتاد.

10) «زار»: گلزار و لاله زار و مرغزار.

11) «سار»: كوهسار و چشمه سار.

12) «ستان»: بوستان و گلستان; و مخفى نماند كه اسمى كه اين كلمه، بدو ملحق مى باشد، اگر مختوم به «واو» باشد، كسره «سين» را انداخته و ساكنش گويند: بوستان و هندوستان; و اگر مختوم به «هاى خفى» باشد، كسره «سين» به حال خود باقى باشد: لاله ستان; و در غير اين دو حرف، كسره «سين» را به ماقبل خود نقل كرده و باز هم ساكنش خوانند: گلستان و نيستان; و گاه باشد كه در اين صورت نيز به حكم ضرورت و رعايت وزن به كسر «سين» استعمال نمايند:

پى نظاره گلزار چشم حيران است *** ز رخنه ايست كه ديوار گلستان دارد

13) «سير»: سردسير، گرمسير.

14) «شن»: گلشن.

15) «فرا»: اين چيز را فراچنگ آوردم.

بشد بر منارى فرابامداد *** و زانجا به دوزخ فرواوفتاد

16) «كده»: دهكده و غمكده و مانند اين ها.

17) «گاه»: بارگاه و بزم گاه و خانگاه و رزم گاه.

18) «گده»: آتشگده و بتگده و دهگده و غمگده.