روايتى كه على بن اسباط از حضرت جواد (عليه السلام) نقل مى نمايد: نظر نخست را تأييد مى كند آنجا كه مى گويد: وارد مدينه شدم و آهنگ مصر كرده بودم وقتى به خانه امام هشتم رفتم فرزند او امام جواد را ديدم كه در آن روز سن او از پنج سال تجاوز نمى كرد، با دقت هرچه كاملتر در او نگريستم تا بر گردم او را به دوستان توصيف كنم، در چنين هنگام امام جواد نگاهى به من كرد و فرمود: منصب امامت مانند نبوت است گاهى در سن بزرگى داده مى شود چنان كه فرموده:( فَلَمّْا بَلَغَ اَشـُدَّهُ وَاسـْتَوى آتَيْناهُُ حُكـْماً وَ عـِلْماً) و گاهـى در سن صباوت چنان كه فرمود:( وَ آتَيْناهُ الْحُكْمَ صَبِياًّ).

در هرحال خدايى كه مى تواند چنين مقامى را به كودكى مرحمت فرمايد، چه مانعى دارد كه آن را در دوران شيرخوارگى به عيسى (عليه السلام) بدهد، ما چه اجبار داريم كه از ظاهر گفتار حضرت عيسى دست بر داريم و بگوئيم چون محقق الوقوع بوده است، از اين نظر با جمله « ماضى» ( آتانى ـ جعلنى) آورده شده است و مدرك اين احتمال همان مقايسه عيسى (عليه السلام) به ساير كودكان است[1].

سخن مؤلف از جمله تأويلاتى است كه خود مكرر از آن بيزارى جسته است از اين جهت ما هرگز حق نداريم كه بدون شاهد قطعى و يقينى، جمله اى رااز ظاهر خود دور كرده وبرخلاف ظاهر آن حمل كنيم.

البته در موردى كه امرى، محقق الوقوع باشد جمله ماضى به كار مى رود ولى ماحق نداريم هرجمله ماضى را از اين طريق تفسير كنيم، آرى آنجا كه گواه در كار باشد از اين راه توجيه مى شود مانند آيات مربوط به روز رستاخيز، كه به خاطـر «حتمى الوقوع» بودن با جمله ماضى آورده مى شودمانند:« اِذا وَقَعَتِ الْواقِعَةُِ».

آخرين دليل مؤلف آن است كه در آن روز، كتابى در دست عيسى نبود...