اما اين كه عيسى نمى دانست كه چه مى گويد... مسلماً گفتار بى دليلى است، و گواهى جز مقايسه عيسى با كودكان عادى، كه در مراحل كودكى فاقد ادراك عقلى هستند، ندارد.

ولى بايد پرسيد آيا خدايى كه با اراده خود كودك خردسالى را به سخن واداشته است، نمى تواند همان كودك را به حقيقت آنچه كه مى گويد، آشنا سازد.

خود قرآن با صراحت اعلام مى كند كه بزرگترين مقامات را در دوران صباوت و كودكى به حضرت يحيى مرحمت فرموده است چنانكه مى فرمايد:

(يا يَحْيى خُذِ الْكِتابَ بِقُوَّة وَ آتَيْناهُ الْحُكْمَ صَبِياًّ) ( سوره مريم، آيه 12).

« يحيى كتاب ( تورات) را با كمال قدرت و عنايت بگير، و ما حكم ( نبوت و يا يك منصب ارجدارى) را در دوران كودكى به او داديم».

گروهى از مفسران مى گويند: مقصود از حكم، همان منصب نبوت است به گواه اينكه در سوره يوسف آيه 22، همين لفظ در معناى نبوت به كار رفته است مانند

( وَ لَمّا بَلَغَ اَشُدَّهُ آتَيْناهُ حُكْماً وَ عِلْماً) :

«هنگامى كه يوسف كامل و قوى گرديد ما حكم و دانش به وى داديم و در باره موسى مى فرمايد:

(وَ لَمّا بَلَغَ اَشُدَّهُ وَ اسْتَوى آتَيْناهُ حُكْماً وَ عِلْماً). ( قصص آيه 14)

بنابراين بايد گفت مقصود از « حكم» كه در باره حضرت يحيى وارد شده، همان نبوت است علاوه بر اين، ذكر « كتاب» خود نيز مؤيد همين مطالب است.

احتمال دارد كه مقصود منصب ارجدارى غير از نبوت باشد به گواه اينكه گاهى « حكم» در مقابل نبوت قرار مى گيرد چنان كه مى فرمايد:

( ما كانَ لِبَشَر اَنْ يُؤتِيَهُ اللّهُ الْكِتابَ وَالْحُكْمَ وَ النُّبُوَّةَ ثُمَّ يَقُولَ لِلنّاسِ كُونُوا عِباداً لِي). ( نساء، آيه 60)

« هرگز خدا به بشرى« كتاب و حكم و نبوت» نمى دهد سپس بگويد اى مردم مرا بپرستيد».