در اينجا عظمت گفتار امام هشتم حضرت على بن موسى الرضا (عليه السلام) تجلى مى كند آنجا كه شخصى از حضرتش سئوال مى كند : « ما بال القرآن لا يزداد عند النشر والدرس الا غضاضة».

چرا بحث و بررسى در باره آيات بر طراوت و تازگى آن مى افزايد، امام در پاسخ فرمود:

« ان اللّه تعالى لم يجعله لزمان دون زمان و لا لناس دون ناس فهولكل زمان جديد و عند كل قوم غضّ طريّ الى يوم القيامة» [1].

خداوند قرآن را براى مقطع معينى از زمان و يا براى گروهى خاص فرو نفرستاده است، از اين جهت قرآن درتمام زمان ها تازه است و درنزد همه ملل جهان تا روز رستاخيز باطراوت مى باشد.

و شايـد روى همين جهـت است كـه ابـن عبـاس مـى گويـد: « القـرآن يفسره الزمان».

قرآن را زمان تفسير مى كند.

مقصود از زمان همان انديشه ها و دانش هاى نوى است كه در زمينه هاى گوناگون در جامعه انسانى پيدا مى شود و به مفسر بينش جديدى مى بخشد و در نتيجـه مطالبـى از قـرآن استخـراج مى گردد كـه هرگـز در انديشه مفسران پيشين نمى گنجيد.

11 ـ آ گاهى از تاريخ صدر اسلام:

مقصود از « تاريخ اسلام» رويدادهائى است كه پس از بعثت پيامبر وبالأخص بعد از هجرت رخ داده و بخشى از آيات قرآن ناظر به آنها است در اين ميان آگاهى از تاريخ « غزوات» و « سريه ها» كمك مؤثرى به تفسير قسمتى از آيات قرآن مى كند.