لشكر كشي چهار دهم سلطان محمود بر قيرات و نور و لوه‌كوت و لاهور بود (413 ه) كه العتبي از ان ذكري دارد و فرشته گويد كه كوريات و ناردين. بين تركستان و هندوستان افتاده‌اند (قرائت‌هاي مختلف كلمه: كيبيرت، كوريات، قيرات) طبقات اكبري اين سرزمين را كوهستاني و سردسير داراي ميوها داند و گويد كه مردم آن شير را مي‌پرستند، و اين نوع پرستش بدون ترديد با عبادت ساكياستنها (شير) بودا مي‌ماند، اما قول فرشته در ضبط كلمه بشكل كوريات مستدل بنظر مي‌آيد و اين دو نام در طبقات اكبري و كنز المحفوظ [1] نيز باملاي نورو كوريات مذكوراند، و البيروني در شرح درياي كابل گويد «كه اين آب از ناحيه لمغان نزديك قلعه درونه مجتمع مي‌شود و در آب نور و قيرات مي‌افتد، و چون به مقابل پشاور ميرسد، به انهار مختلف تقسيم مي‌شود.
ازين بيان البيروني واضح است كه آب نور و قيرات بايد بين شهر جلال آباد و پشاور با درياي كابل بياميزد كه لابد همين درياي كنر كنوني باشد (ايليوت 2- 470) هوديوالا اضافه ميكند (حواشي بر ايليوت 2/ 743) نورو قيرات درياهاي كافرستان‌اند، كه بطرف شمال لمغان افتاده و بابر درباره دره نور گويد كه يكي از دو بلوك لمغان است و قلعه‌ئي بر قله كوه دارد كه از يك راه بدان روند. و تومان ديگر لمغان كنر و نور گل است كه با سرزمين كافر چسپيده و درياي چغه سراي از شمال شرق دران مي‌آيد، نارنج و باد رنگ و گشنيز بكثرت پيدا مي‌شود و شراب قوي از ان آرند (ترجمه با برنامه ص 211) قراري كه در بالا تذكر داده شد، البيروني نور و قيرات و دروته را ذكر كرده كه صحيح آن درونته نزديك جلال آباد است، و نور و قيرات بايد حتما در وادي كنر باشند در اقبالنامه جهانگيري (ص 268) آمده چون جهانگير در جلال آباد بود، مردم دره نور باج شاهي را فرستادند.