ثقات چنين روايت كردند، كه پسر ملك بدر الدين لؤلؤ موصلي در ميان لشكر پسر هلاؤ بود، و آن جنگها و قهر مغل، و نصرت غازيان ميافارقين مشاهده مي‌كرد، و در تعجب آن حال مي‌ماند، و از مدد آسماني شگفتش مي‌آمد، تا شبي جمال (مبارك) خواجه عالم صلي اللّه عليه و سلم را بخواب ديد، كه بر باره قلعه ميافارقين ايستادستي [2] و دامن مبارك خود گرد آن قلعه در كشيده و مي‌گويد هذه القلعة في امان اللّه تعالي و اماني معني چنان باشد كه اين قلعه در پناه خداي تعالي است و در پناه [3] نبوت من كه محمدم.
پسر ملك بدر الدين لؤلؤ، از هيبت اين خواب بيدار شد، همه روز درين فكر بود، كه آن خواب عجب خوابي است، حال تعبير اين چه باشد؟
شب دوم و شب سيوم عين اين خواب ديد، (بغايت) رعب و سهم و هيبت بر ظاهر و باطنش غالب شد، روز سيوم با خواص خود باسم شكار برنشست [4] و از لشكرگاه كفار جدا شد، و بطرف بلاد خود رفت، جون پدرش را معلوم شد (فرمان فرستاد) [اين] كه مرا و بلاد (مرا) در هلاك [و تلف] انداختي (اين) حركت و مخالفت چرا كردي؟ به هيچ وجه ترا در پيش خود نگذارم. پسر بدر الدين لؤلؤ به نزديك پدر پيغام فرستاد، كه من با محمد الرسول اللّه صلّي اللّه عليه و سلّم، جنگ نتوانم كرد، و حال چنين بود، و تمام خواب باز نمود، و بطرف ديگر برفت، و تا بدين تاريخ حال او، و پدرش [را چيزي] معلوم نشد، و اللّه اعلم [5]