و آن چنان بود، كه درويشي عارفي صافي باطني بود، از حدود خراسان، او را شيخ محمود آتش خوار گفتندي، شيخي بس بزرگوار بود (و) درويشي نامدار. از سرجان برخاسته و در غم حق بكاسته، تن در مشقت داده، و سر در جهان نهاده، گرد بلاد طوف مي‌كرد، بموضعي رسيد ميان دو كوه كه از زمين تركستان به بلاد چين از ان راه شوند، و ميان دو كوه در بندها [ي] محكم نهاده و نگاهبانان داشت [3] و اصحاب رصد نصب [4] كرده تا هر كه بطرف چين رود، يا از ان بلاد به تركستان آيد، آن [5] جماعت تفحص حال بكنند، و از حال ايشان با خبر باشند [6] چون شيخ محمود آتش خوار، بدان موضع رسيد، جماعت نگاهبانان شخصي راه ديدند از عادت خلق بيگانه و بصورت ظاهر چون ديوانه، او را بگرفتند، كه فدائي‌اي [7] شيخ محمود گفت: آري من فدائي ام، هر چند با او الحاح كردند، كه تو كيستي بگو، گفت همان كه شما گفته‌ايد، فدائي‌ام، چون بر ان [8] سخن اقرار نمود، او را نزديك چغتاي آوردند، مسعودبيگ [9] جملة الملك چغتاي بود شيخ محمود را بشناخت، اما از خوف چغتاي هيچ نيارست [10] كه حال شيخ محمود و بزرگي او باز [11] گويد، چغتاي (ملعون) شيخ محمود را گفت كه تو كيستي؟ گفت: من فدائي‌ام.