حاصل مطلب از اين قرار است كه،ميرزا محمّد صادق بن محمّد صالح آزادانى اصفهانى در كتاب شاهد صادق،در فصل هفتاد و نهم از باب سوم ضمن ذكر سال وفات بزرگان اسلام از سال اول تا سال 1042 هجرى،ذيل سال پانصد و چهلم گفته است«540 ابو الفتوح خزاعى در گذشت» [90].

مرحوم محدّث اين تاريخ را با سه تاريخ اجازه كه از ابو الفتوح به دست آورده، مناقض يافته است:

نخستين اجازه را بر پشت صحيفۀ اوّل از نسخه‌اى از تفسير ابو الفتوح كه در ماه صفر 980 به خط احمد بن شكر اللّه [91]نوشته شده به اين شرح ديده است:

«صورت اجازة الشيخ المفسّر-قدّس روحه- أجزت للأجلّ العالم الاخصّ الاشرف... [92]-ادام اللّه توفيقه و تسديده-أن يروى عنّى هذا الكتاب من اوّله الى آخره على الشّرائط المعتبرة فى هذا الباب من اجتناب الغلط و التّصحيف.كتبه الحسين بن على بن محمّد ابو الفتوح الرّازى ثمّ النيسابورى ثمّ الخزاعى،مصنّف هذا الكتاب،فى اواخر ذى القعدة سنة سبع و أربعين و خمسمائة حامدا للّه تعالى و مصلّيا على النّبى و آله.» اين اجازه را ابو الفتوح در اواخر ماه ذى‌قعدۀ 547 نوشته كه ظاهرا پس از پايان تأليف كتاب بوده است.مسلّم است كه اين اجازه بر پشت نسخه‌اى نوشته شده كه در زمان خود او نوشته شده و بايد از نسخه‌هاى اصيل و آغازين تفسير بوده باشد.سپس همان يادداشت بر پشت نسخۀ مورّخ 980 يا نسخۀ دومى كه اين نسخه از روى آن استنساخ گرديده نقل شده است.

از روى اين قرينه مى‌توان يقين داشت كه تفسير ابو الفتوح در 547 يا سالى چند پيش از آن به پايان رسيده و خود او نيز در اين سال در قيد حيات بوده است.

اجازۀ ديگر بر پشت برگ اوّل نسخه‌اى از رجال نجاشى،متعلق به كتابخانۀ آقاى فخر الدين نصيرى امينى به شمارۀ 121 ثبت شده كه نسخه‌اى است با تاريخ كتابت