شرف و كمال و رفع درجات ايمان و عملست و زيادتى آن حضرت در اين دو صفت معلوم شد و بعد از اين نيز بوضوح خواهد پيوست.

(دوازدهم) فان تظاهرا عليه فان اللّه هو موليه و جبريى و صالح المؤمنين‌

يعنى اگر عايشه و حفصه معاونت يكديگر كنند در ايذاء و آزار رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلّم پس خدا ياور اوست و جبرئيل و صالح مؤمنان يعنى شايسته ايشان خاصه و عامه بطرق بسيار روايت كرده‌اند كه صالح مؤمنين امير المؤمنين است در شواهد التنزيل از حضرت باقر روايت كرده است كه چون اين آيه نازل شد حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلّم دست على عليه السّلام را گرفت و گفت أيها الناس اينست صالح مؤمنين و حافظ ابو نعيم در كتاب ما نزل من القرآن فى على و ثعلبى در تفسير و ابن مردويه در مناقب از اسماء بنت عميس و غير او روايت كرده‌اند كه حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرمود كه صالح مؤمنين و حافظ ابو نعيم در كتاب ما نزل من القرآن فى على و ثعلبى در تفسير و ابن مردويه در مناقب از اسماء بنت عميس و غير او روايت كرده‌اند كه حضرت رسول صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود كه صالح مؤمنان على بن أبي طالب عليه السلام است و فخر رازى در اربعين گفته است كه مفسران گفته‌اند كه صالح مؤمنان على بن أبي طالب است و مراد بمولا اينجا ياور است زيرا كه معنى كه مشترك باشد ميان خدا و جبرئيل و صالح المؤمنين بغير از اين نميتواند بود پس اين آيه دلالت ميكند بر افضليت آن حضرت بدو وجه (اول) آنكه لفظ هو دلالت بر حصر ميكند پس معنى آن اين خواهد بود كه محمد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را ياورى نيست بغير خدا و جبرئيل و صالح مؤمنين يعنى على عليه السّلام و معلوم است كه نصرت محمد اعظم مراتب طاعتست (دوم) آنكه ابتدا كرد خدا بذكر خود و بعد از آن جبرئيل را ذكر كرد و بعد از آن على عليه السّلام را ذكر كرد و اين منصبى است بسيار بلند تمام شد كلام رازى و گوئيم از جهت ديگر نيز دلالت بر فضل آن حضرت ميكند زيرا كه سياق كلام دلالت ميكند بر آنكه صالح مؤمنان در آن زمان منحصر بآن حضرت بود و اين خود معلوم است كه صلحاء ديگر در ميان صحابه بودند پس مراد از صلاح يا عصمت خواهد بود يا صلاحيت امامت يا صلاحيت هر امرى از امور خير كه از جمله آنها امامت است و اين معنى نهايت وضوح دارد و اگر از جميع اين مراتب تنزل كنيم در اثبات فضل آن حضرت بر ساير صحابه شكى نيست.

(سيزدهم) أَ جَعَلْتُمْ سِقايَةَ الْحاجِّ وَ عِمارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ جاهَدَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ لا يَسْتَوُونَ عِنْدَ اللَّهِ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللَّهِ وَ أُولئِكَ هُمُ الْفائِزُونَ‌

يعنى آيا مى‌گردانيد آب دادن حاجيان را از چاه زمزم و عمارت كردن مسجد الحرام را مثل اعمال كسى كه ايمان آورده باشد بخدا و