1. به دلیل قوله: «إِنِّی تُبْتُ إِلَیْکَ وَ إِنِّی مِنَ الْمُسْلِمِینَ» که در ذیل آیه قبل، آیه پانزدهم، آمده است، «أُولئِکَ» فی قوله: «أُولئِکَ الَّذِینَ نَتَقَبَّلُ عَنْهُمْ»، اشاره است به کسانی که از مسلمانان بوده و به‌سوی پروردگار متعال توبه می‌کنند، و با این وصف، اعمال واجب و مستحب کسانی مورد قبول خدای متعال قرار می‌گیرد که مسلمان و توبه‌کار باشند.
2. «نَتَقَبَّلُ» از باب تفعّل است، و معنای آن، دلالت بر مطاوعه؛ یعنی قبول کردن دارد، و لذا معنای صدر آیه چنین می‌شود: این مسلمانان توبه‌کار، کسانی هستند که ما اعمال واجب و مستحب ایشان را قبول کرده و از گناهانشان درمی‌گذریم، و باتوجّه و دقّت در این معناست که لطف و رحمت پروردگار قادر بی‌نیاز را نسبت به بندگان ضعیف، امّا مؤمن تایب، درمی‌یابیم.
3. مراد از قوله: «أَحْسَنَ ما عَمِلُوا» در آیه شریفه، اعمال صالحی است که مورد رضایت خدای تعالی باشد، و این معنا به دلالت ذیل آیه قبل، آیه پانزدهم، فی قوله: «وَ أَنْ أَعْمَلَ صالِحاً تَرْضاهُ وَ أَصْلِحْ لِی فِی ذُرِّیَّتِی» می‌باشد، که در آن از خدای تعالی درخواست می‌کند، عمل صالحی را انجام دهد که مورد خشنودی او باشد، و این درخواست را برای فرزندان خود هم دارد: «وَ أَصْلِحْ لِی فِی ذُرِّیَّتِی.»

یکی از معانی و مفاهیم احسن، فی قوله تعالی: «الَّذِی خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَیاةَ لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْغَفُورُ»، [1] می‌باشد؛ یعنی خدای تعالی کسی است که مرگ و زندگی را آفرید تا شما را در انجام تکالیف بیازماید که کدامیک از شما، عاقلانه‌تر، و با بینشی آگاهانه‌تر، و نسبت به مبدأ و معاد، خایف‌تر عمل می‌کند؛ بنابراین عقل و خرد کامل‌تر، آگاهی بیشتر بر اوامر و نواهی، و خوف از خدا، معنای «أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا» در آیه شریفه می‌باشد.