اسم الکتاب : فرهنگ قرآن المؤلف : امامی، عبدالنبی الجزء : 1 صفحة : 564
موهبت
دوّم، پاکسازی آنها است، میگوید: ما از گناهانشان میگذریم: «وَ
نَتَجاوَزُ عَنْ سَیِّئاتِهِمْ»، در حالی که در میان بهشتیان جای دارند:
«فِی أَصْحابِ الْجَنَّةِ»، و این، سوّمین موهبت الهی نسبت به آنها است که
آنان را با اینکه لغزشهایی داشتهاند، شستشو داده، و در کنار نیکان و
پاکانی جای میدهند که از مقربان درگاه اویند. ضمنا از این تعبیر استفاده
میشود که منظور از: «أَصْحابِ الْجَنَّةِ» در اینجا، بندگان مقربی هستند
که هرگز گرد و غبار معصیت بر دامانشان ننشسته، و این مؤمنان توبهکار، بعد
از مغفرت الهی، در کنار و در سایه آنها جای میگیرند، و در پایان آیه، برای
تأکید بر این نعمتها که گفته شد، میافزاید: این وعده صدقی است که پیوسته
به آنها داده شده است: «وَعْدَ الصِّدْقِ الَّذِی کانُوا یُوعَدُونَ.»
چگونه وعده صدق نباشد، در حالی که تخلف از وعده، یا به خاطر پشیمانی و
نادانی است، و یا از ضعف و ناتوانی، و خداوند از همه این امور، منزه است.
[1] نیز فی قوله تعالی: «الَّذِی خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَیاةَ
لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا»، [2] تفسیر فرموده: او کسی است
که مرگ و حیات را آفریده تا شما را بیازماید که کدامیک بهتر عمل میکنید.
«مرگ» اگر به معنای فنا و نیستی باشد، مخلوق نیست؛ چرا که خلقت به امور
وجودی تعلّق میگیرد، ولی میدانیم که حقیقت مرگ، انتقال از جهانی به جهان
دیگر است، و این، قطعا یک امر وجودی است که میتواند مخلوق باشد، و اگر مرگ
در اینجا قبل از حیات، ذکر شده، به خاطر تأثیر عمیقی است که توجّه به مرگ
در حسن عمل دارد. گذشته از اینکه مرگ قبل از زندگی بوده است. منظور از
آزمایش خداوند؛ چنانکه قبلا نیز گفتهایم، نوعی پرورش است؛ به این معنا که
انسانها را به میدان عمل میکشد تا ورزیده و آزموده و پاک و پاکیزه شوند و
لایق قرب خدا گردند. قابل توجه اینکه: هدف آزمایش را حسن عمل معرفی کرده،
نه کثرت عمل، و این، دلیل بر این است که اسلام به «کیفیت» اهمیت میدهد،
نه به «کمیت». مهم، آن است که عمل، [1]. تفسیر نمونه، ج 21، ص 332- 330. [2]. ملک/ 2.
اسم الکتاب : فرهنگ قرآن المؤلف : امامی، عبدالنبی الجزء : 1 صفحة : 564