شیخ طایفه، علی بن حسن طوسی رحمه اللّه در تفسیرش فی قوله تعالی: «فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً»، [1] فرموده: و آن حسنه‌ای را که سؤال کردند، در معنای آن دو قول است:
یکی قول قتاده و جبایی و اکثر مفسرین، و آن، عبارت است از: نعمت‌های دنیا و نعمت‌های آخرت، و دیگری قول حسن است، و آن، عبادت در دنیا، و بهشت در آخرت است. نعمت خدای تعالی حسنه نامیده شده است؛ زیرا آن از چیزهایی است که حکمت آن را فرامی‌خواند، و گفته‌اند طاعت و عبادت حسنه است؛ زیرا آن از چیزهایی است که عقل آن را فرامی‌خواند. [2]
نیز فی قوله تعالی: «إِنْ تَمْسَسْکُمْ حَسَنَةٌ تَسُؤْهُمْ وَ إِنْ تُصِبْکُمْ سَیِّئَةٌ یَفْرَحُوا بِها»، [3] فرمود:
مراد از حسنه در اینجا، آن نعمت‌های خداست که در الفت بین آنان و در پیروزی آنان به واسطه اجتماع کلمه متجلی است، و مراد از سیئه، بلا و مصیبت‌هایی است که دشمن به آنان وارد نموده، و آن به واسطه اختلاف کلمه است، و نیز به سبب چیزهایی است که به تفرقه منجر می‌گردد. [4]
هم‌چنین فی قوله تعالی: «وَ إِنْ تَکُ حَسَنَةً یُضاعِفْها وَ یُؤْتِ مِنْ لَدُنْهُ أَجْراً عَظِیماً»، [5] فرموده: «و ان تک زنة الذرة الحسنة»؛ یعنی اگر به مقدار یک ذرّه حسنه باشد، یا حسنه‌ای برای او انجام داده باشد، آن را مضاعف می‌گرداند و از قبل آن، اجر عظیمی اعطا می‌شود. [6]
همین‌طور فی قوله تعالی: «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها وَ مَنْ جاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَلا یُجْزی إِلَّا مِثْلَها وَ هُمْ لا یُظْلَمُونَ»، [7] فرموده: و اکثر مفسرین گفته‌اند: سیئه مذکور در این آیه، شرک، و حسنه مذکور، توحید و اظهار شهادتین است. [8]