راغب در مفردات فرموده: حسن، عبارت از هر چیز مسرت‌بخشی است که مورد رغبت باشد، و آن بر سه وجه است، یا از جهت عقل، پسندیده است، و یا از جهت هوای نفس، مورد پسند است، و یا از جهت حس، شایان توجّه است. حسنه، به هر نعمتی که اعطایش به انسان در نفس، بدن و احوال، شادی می‌آفریند، تعبیر می‌شود، و سیئه، متضادّ آن است، و هر دو؛ یعنی حسنه و سیئه، از الفاظ مشترک هستند، مثل:
حیوان که بین انواع مختلف هم‌چون: اسب، انسان و غیره استعمال می‌شود، پس قوله تعالی: «وَ إِنْ تُصِبْهُمْ حَسَنَةٌ یَقُولُوا هذِهِ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ»، حسنه در آن، به معنای خیر، برکت، پیروزی و وسعت و فراخی است، و قوله تعالی: «ما أَصابَکَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ»، حسنه در اینجا، به معنای پاداش نیکوست، و تفاوت بین حسن، حسنه و حسنی، این است که حسن در مورد امور ظاهر و حادث گفته می‌شود، و حسنه وقتی برای وصف آید، در