راغب در مفردات فرموده: گفته می‌شود احسان بر دو وجه است: یکی بخشش به غیر، و دیگری نیکویی در فعل، و آن وقتی است که علمی را نیکو بداند و یا عملی را نیکو به انجام رساند، و لذا امیر مؤمنان، علی علیه السّلام، فرمود: «الناس، ابناء ما یحسنون.»: مردم به آنچه می‌دانند و به آنچه از کارهای نیک انجام می‌دهند، منسوبند. احسان، اعم از انعام و بخشش است. قال تعالی: «إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِکُمْ»، و قوله تعالی: «إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ»، پس احسان بالاتر از عدل است؛ چرا که عدل، عبارت از بخشیدن و یا گرفتن چیزی است که بر او لازم است و احسان، بخشیدن است به بیش از آنچه بر او لازم است و دریافت کردن است به کمتر از آنچه حقّ اوست، پس احسان، زاید بر عدل است؛ چنان‌که اقدام به عدل واجب بوده، در حالی که اقدام به احسان، مستحبّ و پسندیده است. [3]
فخر الدین در مجمع البحرین فرموده: درباره قوله: «وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً»،* از معصوم سؤال گردید که این چه نوع احسانی است؟ حضرت فرمود: «ان یحسن صحبتهما و ان لا یکلفهما ان یسألانه شیئا مما یحتاجان الیه.»: در مصاحبت با آن دو، خوش‌رو بودن و این‌که اگر از او درخواستی دارند که مورد حاجت آنان است، این درخواست بر آنها مشکل و طاقت‌فرسا ننماید. [4]