راغب در مفردات در تبیین معنای برّ فرموده: برّ، خلاف بحر بوده و از آن، توسّع متصور، است. برّ به معنای توسّع در کار خیر، از آن مشتق شده، و آن، گاه منسوب به خدای تعالی است، مانند: «إِنَّهُ هُوَ الْبَرُّ الرَّحِیمُ»، و آنجا که منسوب به خدای تعالی شود، به معنای ثواب خواهد بود، و گاه هم به بنده نسبت داده می‌شود؛ مانند: «برّ العبد ربّه.» هرجا که این واژه به بنده نسبت داده شود، به معنای توسّع در طاعت بوده و بر دو نوع است: توسّع در اعتقاد، و توسّع در اعمال.
درباره واژه ابرار هم فرموده: قال تعالی: «إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِی نَعِیمٍ»،* و قال: «کَلَّا إِنَّ کِتابَ الْأَبْرارِ لَفِی عِلِّیِّینَ»، و قال فی صفة الملائکة: «کِرامٍ بَرَرَةٍ». بنابراین واژه برره در قرآن کریم اختصاص به ملایکه دارد؛ از آن جهت که رساتر از واژه ابرار است. برره جمع برّ و ابرار جمع بارّ است و برّ رساتر از بارّ می‌باشد؛ چنان‌که عدل رساتر از عادل است. [5]
فخر الدین در مجمع البحرین در این‌باره فرموده: قوله تعالی: «إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِی نَعِیمٍ»،* ابرار، اولیاء خدا هستند که در دنیا مطیع فرامین اویند، و قوله: «کِرامٍ بَرَرَةٍ»، برره، جمع برّ به کسر باء، به معنای توسّع در احسان و فزون‌بخشی است. [6]
شیخ عبد اللطیف کازرانی در مصباح در این‌باره گفته است: برّ به کسر؛ یعنی خیر، و برّ به فتح؛ یعنی فضل، و بارّ؛ یعنی کثیر البرّ، و جمع آن ابرار و برره است. اخبار، در اطلاق