شیخ طوسی در تبیان فی قوله تعالی: «أَ تَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ الایه»، [3] فرموده: هر طاعتی برای خدای متعال را بدون خلاف، برّ می‌نامند، و در مراد آیه، اختلاف نموده‌اند.
ابن عباس گفته: مراد تمسّک به کتابشان است که آنان پیروانشان را به آن امر می‌کردند و خودشان تمسّک به آن را ترک می‌نمودند؛ زیرا همین که آنان پیامبر صلّی اللّه علیه و آله را انکار می‌نمودند، خود ترک تمسّک آنان به کتابشان است. قتاده گفته: مراد از آن امر کردن مردم به طاعت از پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و مخالفت نمودن با خودشان است، و گروهی گفته‌اند: برّ بنابر قول آنان، صدق بوده و معنای آن این است که آنان امر به صدق می‌کردند در حالی که خودشان صادق نبودند، و برّ، در لغت، در اصل، بخشش، احسان، دوستی و نظایر آن است. [4]
همین‌طور در معنای قوله تعالی: «وَ لَیْسَ الْبِرُّ بِأَنْ تَأْتُوا الْبُیُوتَ مِنْ ظُهُورِها وَ لکِنَّ الْبِرَّ